Ze względu na specyfikę działalności przedsiębiorstw usługowych ich wycena często nastręcza licznych problemów. Wynika to przede wszystkim z charakteru posiadanego majątku. Firmy usługowe bazują bowiem przede wszystkim na zasobach o charakterze niematerialnym, które stanowią clou biznesu usługowego. Niniejszy artykuł podejmuje kwestię szacowania wartości relacji z klientami, które obok posiadanego know-how oraz wartości marki stanowią zwykle podstawę wartości przedsiębiorstw świadczących usługi. W artykule dokonano porównania dwóch podstawowych metod wyceny na potrzeby określania wartości relacji z klientami, tj. metody dochodowej oraz majątkowej.

Marka jest powszechnie rozumiana jako znak firmowy umieszczany na produktach, który odróżnia je od oferty konkurencji. W bardziej formalnym pojęciu marka to prawnie chroniony symbol, który świadczy o jego pochodzeniu i jest zabezpieczony przed jego nielegalnym wykorzystywaniem. Sprawdzona, znana marka informuje potencjalnego nabywcę o jakości towaru, jest to zatem swego rodzaju gwarancja satysfakcji, jakiej klient może się spodziewać, nabywając towar.

Ryzyko operacyjne jest skwantyfikowaną niepewnością odnoszącą się do natury przedsięwzięcia gospodarczego, związaną z możliwością poniesienia straty na podstawowej działalności. Niepewność ta związana jest z kształtowaniem się przyszłych operacyjnych przepływów przedsiębiorstwa, a więc takich wielkości, jak przyszłe ceny surowców i wyrobów, zmiany konkurencji i technologii czy preferencji konsumenta. Bezpośrednim czynnikiem, od którego zależy poziom ryzyka operacyjnego, jest relatywna wysokość kosztów stałych ponoszonych przez firmę. Koszty te są powiązane m.in. z wielkością majątku trwałego w przedsiębiorstwie, gdyż wzrost wolumenu tego rodzaju majątku podnosi koszty amortyzacji oraz utrzymania majątku.

Sprawnie zarządzana organizacja funkcjonuje, opierając się na wyznaczonych celach, w sensie organizacyjnym, kadrowym, jakościowym i ilościowym. Każda jednostka gospodarcza jest inna, ma inną kulturę zarządzania, inny sposób na przetrwanie, zarządzanie zasobami i walkę rynkową. Controlling determinuje podejmowanie decyzji zarządczych, dlatego jest jedyny i niepowtarzalny dla danej organizacji. Etapy wdrażania koncepcji też będą różne, biorąc pod uwagę szereg czynników i kryteriów wyboru działania i wdrażania. Controlling to system kierowania, proces sterowania, instrument zarządzania, zbiór metod i sposobów organizowania zasobów przedsiębiorstwa. To specyficzna koncepcja myślenia.

Controlling jest coraz bardziej popularny i doceniany. Jak rozumieć to pojęcie? W jaki sposób go wdrażać i co się z tym wiąże?

Controlling procesowy nie powinien ograniczać się jedynie do procesów już funkcjonujących w organizacji. Istotne korzyści pozwala uzyskać zastosowanie jego antycypacyjnej postaci. Opiera się ona na mierzeniu wielkości charakteryzujących proces, gdy pomiary dokonywane są nie na rzeczywistych jego przebiegach, lecz na odwzorowującym go modelu. Na podstawie uzyskanych wyników możliwe jest dokonanie racjonalnego wyboru wariantu procesu przeznaczonego do wdrożenia.

Dział marketingu stanowi wyodrębniony sektor w przedsiębiorstwie, którego działania są skoncentrowane na dbałości o wizerunek marki, promowaniu oferty handlowej, a także strategii budowania trwałej relacji między firmą a odbiorcą. Jakość tych działań oraz ich efekty powinny być na bieżąco monitorowane i oceniane. W tej sytuacji warto wykorzystywać wskaźniki KPI (ang. Key Performance Indicators), czyli kluczowe wskaźniki efektywności, które dostarczają przejrzyste oraz rzetelne informacje, m.in. o powodzeniu kampanii reklamowych, akcji promocyjnych, poziomie zainteresowania ofertą i liczbie pozyskanych klientów.

Zamknięcie roku obrotowego zobowiązuje jednostki do sporządzenia sprawozdania finansowego. Zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości grupy kapitałowe zobligowane są do konsolidacji sprawozdań finansowych, które wiąże się z połączeniem wszystkich sprawozdań finansowych jednostek wchodzących w skład grupy kapitałowej. Proces ten został uregulowany przepisami prawa, a ustawodawca poświęcił temu oddzielny rozdział w ustawie o rachunkowości.

Przedmiotem działania procesu zarządzania ryzykiem nie są ekonomiczne straty rozumiane jako przewaga kosztów prowadzonej działalności gospodarczej nad przychodami z tytułu jej prowadzenia, lecz straty powodowane: ubytkiem majątku trwałego lub obrotowego, koniecznością poniesienia nieplanowanych wydatków, wzrostem zobowiązań, utratą oczekiwanych korzyści.